IKEI-concerten in de Doelen: ‘Ik ben zo trots’

De kinderen zitten al op het podium als de Grote Zaal volstroomt met publiek: ruim 1.800 vaders, moeders, opa’s en oma’s. En leerlingen van groep 5 die kwamen kijken naar het optreden van hun schoolgenoten.

Er wordt gezwaaid en geroepen vanuit de zaal. Er worden veel foto’s gemaakt met telefoons. 
De moeder van een van de jonge muzikanten zit vooraan en lacht. “Ik vind het nu al leuk, ik ben al 500 foto’s verder en we zijn nog niet eens begonnen.” 

Muzikaal feest
De leerlingen uit groep zes treden samen met leden van het Rotterdams Philharmonisch Orkest en leden van het New Rotterdam Jazz Orchestra op met de Ieder Kind Een Instrument (IKEI) -concerten. Deze vormen de afsluiter van zes jaar SKVR-muziekonderwijs. De leiding van het IKEI-concert is net zoals vorig jaar in vertrouwde handen van dirigent Chiel Busscher. Presentatie doet Evelien Keesmaat. Zij is ook docent bij IKEI voor zingen in de klas. 
Samen maken zij er met alle jonge en volwassen muzikanten een muzikaal feest van.

Het concert
Het IKEI-concert begint met bodypercussie. Alle kinderen maken tegelijk dezelfde bewegingen. Ook hebben zij met hun klas hun eigen bodypercussie bedacht. Die laten ze zien op teken van de dirigent. Daarna zingen zij uit hun hoofd een lied over Rotterdam. De tekst wordt geprojecteerd op twee grote schermen achter het orkest. 
Daarna vraagt de dirigent aan enkele kinderen om een speciaal geluid te laten horen. Alle kinderen hebben in de klas geëxperimenteerd met klanken over wind en regen op hun instrument. En dat kun je horen. 
Accordeon of contrabas: het publiek hoort het geluid van de wind en klapt ervoor. 
Dan spelen alle kinderen zachtjes op hun instrument. Het geluid zwelt langzaam aan. Er klinkt regen. Steeds harder. Het zaallicht flitst. Onweer!

Er komt een saxofonist naar voren. Hij speelt een mooie melodie, maar wat gebeurt er? Wat hoort hij? De hoornist begint door hem heen te spelen. Hmm, dat lijkt wel pesten op je instrument. De battle breidt zich uit naar alle kinderen op het podium. Maar vervolgens komt het weer goed, gaan ze weer verder en maken zij met z’n allen muziek: Voor pestkoppen geen ruimte! Dat lied zingen ze uit volle borst. 
Het publiek klapt. En nog harder als de kinderen van iedere school hun zelfgemaakte rap laten horen.

Het hele orkest speelt nu samen:

Pak je instrument
Laat horen wat je kan
Iedereen staat hier te vlammen

Na drie kwartier is het concert voorbij. Dan klinkt er een groot applaus. De jonge en volwassen muzikanten staan op en buigen. Sommige kinderen gaan zingend het podium af.  

 -Lees verder onder de foto -

Na afloop vroeg ik Jairo en Nadira van groep 6 van de Augustinusschool in Rotterdam-West hoe zij het vonden om op het podium van de Doelen voor een volle zaal op te treden met hun viool. (Lees het artikel over hun voorbereiding van het concert in de muziekles hier.) 
Jairo: “Ik vond het leuk en het ging goed.” Zijn moeder en tante zaten in de zaal. Moeder: “Heel leuk om hem te zien. Hij straalt helemaal. Hij vindt de muziek ook echt helemaal geweldig. Hij is er de hele dag mee bezig. Ja heel leuk. Ik ben heel trots.”

Ik loop naar Nadira. Ik zie geen blijdschap in haar ogen. Zij kijkt me aan en draait haar hoofd naar beneden en zegt: “Mijn vader was er niet.”

Trots
Hoe kijkt groepsleerkracht Alma Balsemhof van groep 6 van de Augustinusschool terug op het concert? “Ik vind het altijd geweldig. En ik ben zo trots, ik word er gewoon emotioneel van. En dat ze het in twee jaar zo goed leren. En zoveel dingen die ze moeten onthouden. Geweldig.” Wat zag zij aan de kinderen? “Ik zag dat de kinderen goed geoefend hadden, zelfvertrouwen, we kunnen het.”

IKEI-muziekonderwijs
De intensieve leerlijn IKEI-Muziekonderwijs van groep 1 tot en met 6 is mogelijk dankzij de samenwerking met de scholen, de inzet en kwaliteit van onze geweldige muziekdocenten en de financiële ondersteuning van de Gemeente Rotterdam. 
De leerlingen uit groep 5 die bij het concert waren zijn volgend jaar aan de beurt. Dan staan zij na 6 jaar muziekonderwijs op het podium.

Tekst: Marjolein van der Linden
Foto: Daniël van der Kolk