Een nieuwe saxofoon
Een grote, glimmende, goudkleurige saxofoon. Zorgvuldig ingepakt in een mooie koffer, onder een dekentje van groen fluweel. Muzikant Frans Blanker herinnert het zich nog goed. Het was begin jaren ’80. Het Wijkmuziekschoolorkest van het Oude Westen (ze noemden zich The Joseph Street Catapult Gang) mocht optreden voor de burgemeester op het stadhuis. Er was een inzameling gedaan om nieuwe instrumenten aan te schaffen. En Frans was een van de gelukkige leerlingen die daarvoor in aanmerking kwam. “De docenten van de Wijkmuziekschool waren zeer betrokken en zorgden voor een vrolijke sfeer. Ze hielden in de gaten wie talent had en moedigden je aan om verder te gaan. Zo’n nieuw instrument was een enorme stimulans. Hij werd me overhandigd midden in de klas. Ik denk dat ze dat deden om ook aan mijn klasgenoten te laten zien: zo kan het gaan als je ergens je best voor doet.”
Laagdrempelig
Frans komt uit een Rotterdams arbeidersgezin in het Oude Westen. Eerst wilde hij drummen, maar dan moest hij van judo af. Een jaar later werd hij tijdens een proefles op school betoverd door het uiterlijk en de klank van de saxofoon. “De Wijkmuziekschool was heel laagdrempelig. Voor 3 gulden per les kon ik er gewoon heen en ik kreeg er nog een instrument te leen bij ook. Mijn ouders kwamen er niet eens aan te pas,” lacht hij. Hij heeft goede herinneringen aan die tijd. “In feite heeft het de rest van mijn leven bepaald. Ik ben toen begonnen met muziek maken en optreden en dat is daarna nooit meer gestopt,” vertelt hij vanuit zijn studio in een monumentaal pand in het centrum van Zierikzee. “Ik heb veel vrienden gemaakt op de Wijkmuziekschool. Het was in de buurt, maar je kwam er ook kinderen van de andere scholen tegen. We gingen samen aan de slag in een andere omgeving. Dat zorgde voor verbinding. Qua leeftijd was het ook heel divers, van 8 tot 14 jaar. Dat verbreedde mijn horizon. Er waren veel Kaapverdiaanse jongens met muzikaal talent. Al gauw werd ik gevraagd in de band van een van mijn vriendjes. Stond ik daar als broekie van 12 te spelen met de grote jongens op feesten en op straat,” herinnert hij zich met een grote glimlach.
Een aantal kinderen uit zijn orkest heeft net als Frans van muziek hun beroep gemaakt. Zijn Kaapverdiaanse vrienden toeren de hele wereld over. Zelf is hij na de Wijkmuziekschool aangenomen op de Mavo voor Muziek, deed daarna het conservatorium en heeft hij gespeeld met artiesten als Lois Lane, Candy Dulfer en Postmen. Inmiddels heeft hij zich toegelegd op componeren, lesgeven en sinds kort ook fotograferen. Bekijk zijn werk op www.blanker.info